Op de laatste dag van mijn writing retreat schrijf ik met gemengde gevoelens dit blog. Het is wel heel relaxed om de dag een beetje door te rommelen in mijn eigen tempo, luisterend naar mijn buik (wel of geen honger) met opties voor een terras op kruipafstand. De zwart-witte kat (lijkt op een kat die ik ooit had met de naam Panda) eten geven, een stukje door de haven lopen, een duik in de zee. Tja, het kan erger. Het ene moment schrijf ik aan mijn boek De Alfabetdater of lees een boek om me te laten inspireren. Een ander moment werk ik voor ondernemers (o.a. social media beheer, PR en teksten schrijven voor Laura Reichgelt van Auxiliumwerkt en Carla Ketelaar van Laatste Liefde).
Wat geen nieuws lezen met je doet
Het werk wat ik beschrijf, doe ik thuis in Nederland natuurlijk ook, met kleine verschillen. Zo kan ik in onze zwemvijver duiken. Dat zou wel de eerste keer zijn dit jaar, want toen ik Nederland verliet, was het nog geen zomer! En vanuit het thuisfront is tot mij gekomen dat de kikkerkoren weer volop hun repetities zijn gestart. Fijn dat ik terugkom in de zomer! Het is zo comfortabel om in een constante zomerse temperatuur te leven. Daar zou ik aan kunnen wennen.
Wat me echt goed heeft gedaan, is een totale nieuwsstop. Ik heb de hele periode, dus ruim 1,5 week geen tv of Netflix gekeken, NU.nl of andere nieuwssites vermeden en op social media alleen gepost, en zo min mogelijk Tweets of posts gelezen, dan die van mijn schrijfmaatjes of naasten. Dat doet een mens goed. Rust in je kop. Focus op die paar taken die je te doen hebt, geen negatieve afleiding, echt een aanrader. Ik hoop van harte dat ik morgen niet meteen terug schiet in dat oude patroon van kranten lezen (we hebben er zelfs twee: De Stentor én NRC), Netflix bingen en overdag NU.nl regelmatig checken.
Vakantieschaamte (als je wel nieuws leest, wat er dan gebeurt)
Er kwam iets voorbij op Twitter (dat las ik helaas dan weer wel), een column geschreven door Brenda van Osch voor FD over vakantieschaamte. Toen ik dat las, werd ik eigenlijk meteen terug gekatapulteerd in de coronashit. In Mallorca zijn de mensen gelukkig heel relaxed onder de coronamaatregelen, maar de Spanjaarden zijn wel heel consequent in het dragen van een mondkapje buiten. Dat zou je misschien niet verwachten van ze. Ze sjoemelen niet. Hoe absurd is het om buiten met 26 graden in je korte broek op slippers met zo’n mondkapje rond te lopen.
Die column bracht me weer terug naar de belachelijke, draconische en overdreven maatregelen die veel landen nemen én dan ook nog op een stiekeme manier ons schaamte aanpraten als we die regeltjes niet volgen. Dat je je moet schamen om een vakantie te boeken, laat staan wat ik doe: gewoon gaan. Alsof we zelf niet meer het eigen gezonde verstand kunnen gebruiken. Stop hiermee Brenda. Op vakantie gaan is compleet mogelijk, normaal en zelfs gezond. Het lijkt mij zelfs gezonder om op vakantie te gaan dan een experimentele injectie in te laten spuiten. Je mag het zelf weten gelukkig. Ik kies dan toch maar voor op vakantie gaan. Dat regeringen belachelijke test- of quarantainemaatregelen eisen, is ‘van de zotte’. Het roddelblad BILD uit Duitsland heeft openlijk excuus aangeboden voor de angst die ze mensen en kinderen heeft aangejaagd. Het zou veel regeringen en zogenaamde onafhankelijke kranten sieren als ze dit stoere voorbeeld volgen. Je hoeft je niet te schamen als het je is aangepraat, je kunt je wel schamen als je vergeten bent om je eigen gezonde verstand te gebruiken. Dat geeft niet, iedereen is de weg weleens kwijt. Maar gebruik het vanaf nu dan weer en geniet van je vakantie(plannen). Jij weet zelf het beste wat goed voor je is. Vertrouw daarop en negeer het onzinnige geblaat van regeringen en media. (Oh ja, wat was het rustig toen ik geen nieuws las …)
Toetje
Mijn schrijfmaatjes weten dat Atty dol is op toetjes. Ze heeft er dan ook veel verorberd. Bijvoorbeeld die heerlijke lokale amandelcake. Zo lekker. Dat wordt afkicken van overdadige maaltijden mèt dessert. Het toetje van het writing retreat, om nog een paar dagen langer te blijven op Mallorca, is gelukkig goed bevallen. Van te voren vond ik het spannend. Ik ben geen 18 meer, als je 58 bent dan kom je jezelf maar zo tegen op een manier die niet altijd prettig is. Het appartement waar ik verbleef, droeg zeker bij aan de positieve ervaring. Een goede werktafel, een heerlijk bed, wifi, teveel balkons om überhaupt elke dag op te kunnen zitten, op het dakterras heb ik alleen de was gedroogd en last but not least het geweldige uitzicht op de haven van Port de Soller. Je zit lekker middenin de gezelligheid en toch was het door corona rustig.
Met schrijfmaatje Mariella Serra, die lucky she nog even blijft, proostte ik een laatste keer met cava, op de zon, onze boeken en workations. Dat ik dit maar vaker mag beleven.
Maar nu is het tijd om mijn lieve Theo in mijn armen te sluiten (ja, hij mocht best mee, maar wilde niet), de lammetjes en de kikkers weer te zien (en te horen), de babyzwanen te bewonderen, yoga te volgen gegeven door buurvrouw Barbara en wie weet een duik te nemen in die frisse zwemvijver. Als de kikker kwaakt en me zoent, dan verschijnt vanzelf die gewenste kroon op mijn hoofd. Een (drama)queen waardig.