Schrijfweek

Om hopelijk als fictie-debutante beginnersfouten te vermijden, ga ik eind mei – als Rutte en de Spaanse regering dat goed vinden – naar Mallorca voor een schrijfweek. Mijn verjaardagscadeautje! Organisator is Esther Jacobs, auteur van veel boeken en digital nomad. Al jaren wilde ik een schrijfweek volgen. Schrijfweken in Griekenland, Portugal, Spanje, alles kwam regelmatig voorbij. Maar ja, ik durfde niet. Al was het mijn ultieme droom om dat boek te schrijven en ik ook wel dacht dat ik het kon, wist ik nooit waarover.

Digital nomad

Een schrijfweek in Mallorca appelleert aan reiskoorts én schrijven en staat dus al eeuwig op mijn bucketlist. Mijn droom van een ideaal leven: rondreizen over de wereld. Zoals Esther nu doet: een trullo in Italië, een appartement in Amsterdam, vrienden op Curaçao en Mallorca, het ziet er allemaal zeer aantrekkelijk, relaxed en vrij uit. Ik heb deze levensstijl beperkt uitgeprobeerd. Destijds met mijn poging als hotelentertainer (zie hieronder) en later met weken op Lanzarote en Fuerteventura. In mijn hoofd zou het leven van een digital nomad ultieme vrijheid betekenen. Ongetwijfeld heb ik die levensstijl in mijn fantasie te romantisch gemaakt.

Een voorbeeld. Na een half jaar reizen in Azië (1992/93) keerde ik terug (terwijl dat niet hoefde) omdat ik de focus op basisbehoeftes – waar eten, slapen – zat was. Ontmoetingen met bijzondere mensen zijn de kers op de taart. Dat maakt zo’n reiservaring voor mij de moeite waard. Maar als die mensen even niet langskomen, dan moet je heel goed zijn met jezelf. Ik was dat toen niet, denk ik. En sowieso begon ik te laat met het onderzoek. Als je jonger start met experimenteren, kun je meer aan, ben je flexibeler. Misschien dat je dan een (digitale nomad-)vriendengroep verzamelt, waar je regelmatig terecht kunt. En mogelijk – durf ik nu wel te zeggen – ben en was ik niet veerkrachtig genoeg om altijd maar oké met mezelf te zijn, om de eenzaamheid van het alleen reizen te omarmen. Het zou zomaar kunnen dat dit thema of deze ervaringen terugkomen in mijn nieuwe boek. Sowieso ben ik benieuwd of de Instagramwereld van de digital nomad klopt met de werkelijkheid. Ik ga het Esther vragen!

Mallorca

Het zal mijn derde bezoek zijn aan het Spaanse eiland. De eerste keer dat ik op Mallorca landde was in 1990. Dat zie ik op een foto in mijn plakboek waar ’90’ op staat en waar ik de vliegtuigtrap afloop. Verder heb ik er gek genoeg geen herinneringen aan. Met wie ik daar was of wat ik er deed? Hoe vreemd is dat? Ik herinner me alleen een moment in hippiedorp Deia. Was ik daar op bezoek bij Anke uit Leersum, die ik helemaal uit het oog ben verloren? Ik weet het niet meer.

De tweede keer Mallorca (1995) herinner ik me beter, al is dat ook al heel lang geleden. Met mijn toenmalige prille lover (later echtgenoot en ex) probeerden we hotelentertainer te spelen in een hotel aan de baai van Alcudia. We ontmoetten elkaar bij een cursus MAD hotelentertainment in Rotterdam vanuit een onrustig gevoel van ‘is dit alles in het leven?’. Na een fiasco op Lanzarote probeerden we het stoer nog een keer op Mallorca. Het hele concept van hotelentertainment bleek iets voor jongeren, niet voor dertigers. We moesten slapen in de kelder van het hotel en kregen elke dag patat te eten. Dat hield ik niet lang vol. Best lastig trouwens om toe te geven dat een levensstijl die je voor ogen had – vrijheid, zon en fun – niet klopt met de confronterende werkelijkheid. Het was gewoon niet leuk en ik kon niet omgaan met de werk- en leefomstandigheden in dat hotel.

Wat ik uit die tijd meenam is wel een mooie herinnering: de naam van mijn zoon Paco. Obers van het hotel noemden mijn vriend Paco (als je Francisco heet, dan is Paco je koosnaam). Daardoor werd het een naam om te onthouden. Paco Ramon is intussen 23 jaar.

Na 27 jaar keer ik terug op Mallorca om te werken aan mijn tweede boek. De fase waarin mijn boek verkeert: voorbereiding, structuur opbouwen, karakters verdiepen, outline schrijven. Oftewel: werken aan de grote lijn, voordat het ‘echte’ schrijven start. Ik geloof erg in die volgorde. Het past bij mij. En hoop dat Esther mij daarbij kan coachen. Het beeld bij dit blog suggereert ‘hard werken’, natuurlijk is het (ook) er even uit zijn na een jaar coronashit.